کتاب آسمانی ما قرآن سراسر معجزه است . معجزه ای که کهنه نمی شود و هر چه می گذرد شگفتی ها و رازهای دیگری را نمایان می سازد . حروف مقطعه قرآن در ابتدای سوره از شگفتی های این کتاب آسمانی به شمار می رود و منشاء بحث ها و بررسی های زیادی بوده است . برخی گفته اند از نامهای خداوند هستند . بعضی هم می گویند « اسم اعظم » پروردگار را ارائه می دهند .

گروهی در مورد آیه ی شریفه « الم ذلک الکتاب لاریب فیه » می گویند بدین معنی است که : ما به وسیله همین حروف کتابی را که در آن هیچ شک و تردیدی نیست حفظ و حمایت کردیم و این حروف در دسترس هم هست قرآن کسی که ادعا می کند می تواند شبیه آن را بیاورد به مبارزه می طلبیم . و بالاخره بسیاری دیگر می گویند : الله اعلم .

اما با ظهور کامپیوتر ، زمنیه برای تحقیق بیشتر بر روی قرآن باز شد ، چند سال پیش ، یک محقق مصری به نام « رشاد خلیفه » به نتایج جالبی رسید . رشاد خلیفه به وسیله شمارش دریافت که آغاز هر سوره با حروفی مشخص است که این حروف در مقابل حروف دیگر به نسبت بیشتی در آن سوره تکرار شده اند و به کار رفته اند . بدین ترتیب می بینم که حروف ق در یک سوره بیشتر از دیگر حروف تکرار شده و تعداد به کار رفتن آن در آن سوره بیشترین نسبت را در قرآن مجید دارد . همین طور ا ل م در سوره ی بقره و از سویی تعداد همین حروف نیز به ترتیب سیر نزولی دارند . یعنی به ترتیب الف و بعد لام و بعد میم بیش از بقیه به کار رفته اند . به تعداد هر یک توجه کنید :

الف : 4592 بار ---------- ل : 3204 بار ---------- م : 2195 بار

الف : 2578 بار ----------- ل : 1885 بار ---------- م : 1251 بار

یا در سوره ی عنکبوت باز هم این سیر نزولی میان سه حرف را می بینیم :

الف : 784 بار ------------ ل : 554 بار ------------ م : 344 بار

و یا در سوره های مبارکه ی روم و رعد نیز بدین ترتیب .

همان طور که دیدیم در همه ی موارد ، این حروف بیش از ... ا ل م آغاز گشته اند . نیز در میان سوره های دیگری که در مدینه نازل شده اند از نظر محاسباتی به میزانی بیشتر از سوره های دیگر مکی موجود در قرآن هستند .

جالب این که ، سورهایی که با ا ل ر آغاز شده اند ، یعنی سوره های « ابراهیم ، یونس ، هود ، یوسف و حجر » که چهارتای آنها به صورت متوالی نازل شده اند و وقتی به هم اضافه شوند نسبت به تکرار سه حرف ا ل ر در آنها در مقایسه با همه سوره های مکی ذکر شده در قرآن مجید بیشتر است .

اطلاعات جمع آوری شده در مورد سوره اعراف هم به همین نتیچه رسیده است ، یعنی ا ل م ص بیشتر از سایر حروف در این سوره آمده اند .

ولی جالب تر این که در سوره « یس » این موضوع به صورت عکس به خود گرفته ، زیرا ترتیب حروف برعکس شده است . در این سوره بر خلاف سایر سوره ها حرف ی که به حساب ابجد پس از س قرار دارد قبل از آن آمده ( در حالی که در سایر سوره ها ، ترتیب ابجد رعایت شده بود ) و شاید به همین جهت تکرار حروف ی و س در این سوره کمتر از دیگر سوره های مکی و مدنی است .

رشاد خلیفه در مورد نقش عدد 19 در قرآن به نتایج خاصی رسیده است . وی می گوید خداوند با این عدد بر کفار برهان می آورد ؛ آنهایی که می گویند قرآن ساخته ی دست بشر است ( آیات 18 تا 26 سوره مدثر ) : « اوست که فکر و اندیشه بدی کرد پس خدایش بکشد که چقدر اندیشه غلطی کرد باز هم خدایش بکشد که چه فکر خطایی نمود . باز اندیشه کرد ، پس روی ترش نمود و چهره در هم کشید . انگار روی از اسلام و قرآن گردانید و تکبر آغاز کرد و گفت که این سحر و پیمان سحر انگیزی هیچ نیست . این آیات جز گفتار بشری بیش نیست . ما این منکر و مکذب قرآن را به آتش دوزخ افکندیم . تو چه دانی که سختی و عذاب دوزخ تا چه حد است . شراره آن هیچ باقی نگذارد و همه را بسوزاند . آن آتش بر آدمیان در نهد . بر آن آتش نوزده تن موکلند . ماخازنان دوزخ را غیر از فرشتگان عذاب ، قرار ندادیم و تعداد آنها را جز برای گمراهی و محنت کفار نوزده نگردانیدیم و اهل کتاب هم یقیین کنند و بر آن یقیین مومنان بیفزایند . »

رشاد خلیفه در تفسیر این معما ها می گوید : بسم الله الرحمن الرحیم از 19 حرف تشکیل شده است و هر یک از کلمات آن نیز نوزده بار یا مضربی از 19 تکرار شده است . مثلا ً : اسم 19 بار ، الله 142*19=2698 بار ، الرحمن 3*19 = 57 بار ، الرحیم 6*19= 114 بار . و از طرف دیگر ، تمامی حروف مقطعه در اوایل سوره آمده اند و به اندازه مضربی از عدد نوزده در قرآن تکرار شده اند : حرف ق در سوره ق 3-19=57 بار ، حرف کهیعص در سوره مریم 42*19=798 بار ، حرف ن در سوره القلم 7-19=133 بار ، دو حرف ی و س در سوره یس 15*19=285 بار ، دو حرف ح و م 114*19=2166 بار . در همه ی سوره هایی که با آنها شروع می شدند : حروف ع س ق در سوره شورا 11*19=209 بار ، حروف الف لام میم در سوره رعد 19*79=1501 بار و ...

همچنین ، آیه « حسبی ا ... و نعم الوکیل » از 19 حروف تشکیل شده است . یا « لا حول ولا قوت الا باا... » ، 19 حرف دارد . و هم آیاتی که مومنان برای دفع شر و در امان ماند از بدی به کار می برند .

آیا همه ی اینها تصافی است ؟ آیا قوانین ، احتمال وجود این همه تصادفات منظم و پی در پی را نفی نمی کند ؟ آیا جز این است که اینها ترتیب خاصی و با نظم و قدرتی فرای قدرت بشری ترتیب داده شده اند ؟ هیچ نویسنده ای نمی تواند با خود این قرار را بگذارد که مثلا ً من فلان حرف را در نوشته هایم الزاما ً این قدر تکرار کنم و یا مجموع حروف جمله ای را طوری تنظیم کنم که 19 حرف بشود .

از طرف دیگر برخی آیات از وسط سوره بر پیامبر نازل می شدند و یا به تدریج بود که یک سوره بر پیامبر نازل می شد و شاید هم تکمیل آن مدتی به طول می انجامید و پیامبر ( ص ) از ابتدا و انتهای سوره هم اطلاعی نداشتند .

اطلاعات جمع آوری شده همچنین نشان داده است که در میان برخی کلمات متضاد هم تساوی عددی وجود دارد :

حیات 145 بار --------- ممات 145 بار

دنیا 115 بار ----------- آخرت 115 بار

ملائکه 88 بار --------- شیطان 88 بار

حر ( گرما ) 4 بار --------- برد ( سرما ) 4 بار

آیا اینها هم تصادفی است ؟ کتابی که هم از لحاظ معنا بی همتاست و هم از لحاظ لفظ و هم عجایب آن تمامی ندارد چگونه می تواند جای انکار باقی بگذارد ؟ کتابی که هر چه می گذرد باز هم جای حرف و بحث باقی دارد و همان طور که پیامبر اکرم ( ص ) فرموده اند « انه کتاب لا تنقضی عجائبه » . که آنچه ذکر شد نیز ذره ای از دریای بیکران شگفتی های قرآن است . همان طور که پروردگار نیز فرمونده اند « ا... الذی انزل الکتاب بالحق و المیزان - - - سوره شورا ، آیه 17 »

و این کدام میزان است ؟ این همان میزانی است که همه چیز ، حتی یک مو را به سنجش می گیرد و فرو گذار نمی کند .

                                                                    به نام خدا

آداب نماز پیامبر (ص)                    

در کتاب «مکارم الاخلاق» روایت شده که رسول خدا (ص) فرمودند: «نور چشم من در نماز و روزه قرار داده شده است؛ یعنی آن دو را از هر چیز دوست‌تر دارم.» در کتاب «امالیِ» شیخ طوسی از رسول خدا (ص) روایت شده که فرمود: «ای اباذر! خدای عزّوجلّ روشنی چشم مرا در نماز قرار داده و آن را محبوب من گردانیده، همچنان که طعام را بر گرسنه و آب را بر تشنه محبوب ساخته است.» سپس فرمود: «آدم گرسنه با خوردن غذا و تشنه با نوشیدن آب سیر می‌شود؛ امّا من با خواندن نماز سیر نمی‌شوم.»

۱. نمازهای مستحبّی پیامبر (ص): پیامبر (ص) دو برابر نمازهای واجب، نماز مستحبّی به جا می‌آورد، ایشان هنگام اذان ظهر هشت رکعت نافله، چهار رکعت نماز ظهر و سپس هشت رکعت نافله و چهار رکعت نماز عصر، سه رکعت نماز مغرب و سپس چهار رکعت نافله و چهار رکعت عشا و دو رکعت نمار شفع، سپس هشت رکعت نماز شب و سه رکعت و‌تر (۲ رکعت شفع و یک رکعت و‌تر) و دو رکعت نماز نافله صبح و دو رکعت نماز صبح به جای می‌آورد.

۲. نماز جماعت پیامبر (ص): در «تنبیه الخواطر» آمده است که لقمان می‌گوید: پیامبر (ص) صفوف ما را منظّم می‌کرد که گویا مانند چوب‌های تیر هیچ گونه کجی نداشت و گاهی که می‌دید ما غفلت داریم، تذکّر می‌داد و بنابراین روزی هنگام تکبیر＼ ‌الاحرام متوجّه مردی شد که سینه‌اش جلو‌تر از دیگران است. فرمود: بندگان خدا، صفوف خود را منظّم کنید؛ وگرنه بین دل‌هایتان اختلاف و تفرقه خواهد افتاد. پیامبر (ص) در نماز دست‌ به شانه‌های ما می‌گذاشت و می‌فرمود منظّم و صاف بایستید؛ وگرنه دل‌هایتان دچار تفرقه خواهد شد.

آداب قرائت قرآن پیامبر (ص)

آداب قرائت قرآن پیامبر (ص)

شیخ ابوالفتوح رازی در «تفسیر» خود نقل کرده که رسول خدا (ص) نمی‌خوابید تا مستحبّات را تلاوت کند و می‌فرمود: در این سوره‌ها آیه‌ای است که از هزار آیه بر‌تر است»، گفتند: چه سوره‌هایی است، فرمود: «سوره حدید، حشر، صف، جمعه و تغابن.» در کتاب «مجمع ‌البیان» روایت شده که حضرت علی (ع) فرمود: رسول خدا (ص) سوره «سبّح اسم ربّک الاعلی» را دوست داشت و فرمود: اوّل کسی که گفت: «سبحان ربّی الاعلی» همانا میکائیل بود.» در مجمع البیان آمده است: پیامبر (ص) وقتی که سوره اعلی را می‌خواند، می‌فرمود: «سبحان ربّی الاعلی».

آداب دعا کردن پیامبر (ص)

دعای پیامبر (ص) هنگام برخاستن: هنگامی که پیامبر (ص) از جایی برمی‌خاست، می‌فرمود: «سبحانک الّلهمّ و بحمدک اشهد ان لا اله ‌الّا انت استغفرک و اتوب الیک؛ یعنی منزّه هستی‌ای خداوند که به ستایش تو مشغولم گواهی می‌دهم که جز تو خدایی نیست و از تو آمرزش می‌خواهم و به سوی تو توبه می‌نمایم.»

دعای پیامبر (ص) هنگام نگاه کردن در آینه: پیامبر (ص) وقتی که در آینه نگاه می‌کرد، می‌فرمود: «الحمدالله الّذی اکمل خلفی و احسن صورتی و زان منّی ماسان من غیری و هدانی للاسلام و من علی بالنبوّه» به این معنا که ستایش خداوندی را که آفرینش من را کامل و صورت من را زیبا قرار داد و مقابل عیب دیگران مرا زینت بخشید، به اسلام هدایتم کرد و با نبوّت، نعمت بزرگی به من عطا کرد.

شمایل پیامبر اکرم (ص)

پیامبر اکرم (ص) در دنیا و ناملایمات آن، هرگز به خشم نمی‌آمد و چون حقّی پایمال می‌شد، از شدّت خشم کسی او را نمی‌شناخت و از هیچ چیز پروا نداشت تا آنکه حق را یاری کند. امام حسین (ع) در خصوص برخی ویژگی‌های آن حضرت می‌فرماید: «از پدرم از وضع داخلی رسول خدا (ص) سؤال کردم، پس فرمود: «به منزل رفتنش به اختیار خود بود و چون به منزل تشریف می‌برد، اوقات خویش را به سه بخش تقسیم می‌کرد: قسمتی را برای عبادت خدا و بخشی برای اهل بیت خود و جزئی را به خود اختصاص می‌داد.

آن بخشی را که مربوط به خودش بود، به صادر کردن دستورهای لازم به خواصّ اصحاب و رسیدگی به کارهای عمومی مردم صرف می‌کرد.» در جای دیگر امام حسین (ع) می‌فرماید: «از پدرم امیرالمؤمنین (ع) از سیره رسول خدا (ص) در خارج از منزل پرسیدم، فرمود: «رسول خدا (ص) زبان خود را از غیر سخنان مورد لزوم باز می‌داشت و با مردم انس می‌گرفت و آنان را از خود دور نمی‌کرد، بزرگ هر قومی را گرامی می‌داشت و او را بر قومش حاکم می‌کرد».»

باز هم از امام حسین (ع) نقل است که فرمود: «به طور دائم خوشرو و خوشخوی و نرم‌خوی بود، خشن و درشتخو و فحّاش و عیبجو نبود و کسی را زیاد مدح نمی‌کرد و از چیزی که به آن رغبت و میل نداشت، غفلت می‌ورزید و به طوری که مردم از او نه مأیوس و نه ناامید می‌شدند. هرگز کسی را سرزنش نمی‌کرد و از او عیب نمی‌گرفت و لغزش و عیب‌های مردم را جست‌وجو نمی‌کرد و سخن نمی‌گفت: مگر در جایی که امید ثواب در آن داشت.»

امام محمّد غزالی در کتاب «احیاء العلوم» خود، پیرامون برخی از آداب و سنن پیامبر اکرم (ص) می‌گوید: رسول خدا (ص) گفتارش از همه فصیح‌تر و شیرین‌تر بود، سخنانش همه کوتاه و جامع و خالی از فضول و وافی به تمام مقصود بود و کلمات گفتارش به یکدیگر پیوستگی داشت.

رسول خدا (ص) در خصوص خصوصیّات فردی خود در جایی می‌فرماید: «بدانید که هر عبادتی در ابتدا شدّت و افراطی دارد، بعد این حالت به فترت و سستی بر می‌گردد، پس کسی که شدّت عبادتش بر طبق سنّت من بشود، راه را پیدا کرده و هر کس مخالف سنّت شد، گمراه گشته و عمل او تباه خواهد بود، مردم بدانید من نماز می‌خوانم، می‌خوابم، روزه می‌گیرم، افطار می‌کنم، می‌خندم و گاهی می‌گریم. پس هر کس از راه روشن سنّت من اعراض کند، از من نیست.»

آداب معاشرت پیامبر اکرم (ص)

در این باب نیز روایات بسیاری نقل شده که هر یک بیانگر خلق و خوی و آداب معاشرت نیکوی پیامبر اکرم (ص) است که می‌تواند راهنمای مناسبی برای پیروان آن حضرت باشد. دیلمی در کتاب «ارشاد القلوب» روایت کرده که: آن حضرت اگر به خوردن چیزی دعوت می‌شد، آن را کوچک نمی‌شمرد؛ هر چند خرمایی پوسیده باشد. ‌ مخارج زندگی ایشان سبک و دارای طبع بزرگ و خوش معاشرت و خوش‌رو بود.

بدون اینکه بخندد، همیشه تبسّمی بر لب داشت، بدون اینکه چهره‌اش درهم کشیده باشد، اندوهگین به نظر می‌رسید، بدون اینکه از خود ذلّتی نشان دهد، همواره متواضع بود، بدون اینکه اسراف بورزد، سخی بود. دل‌نازک و به همه مسلمانان مهربان بود و هرگز دست طمع به سوی چیزی دراز نکرد.

تواضع و فروتنی از خصوصیّات بارز آن حضرت بود تا آنجا که ایشان در جایی می‌فرماید: «از چند چیز تا هنگام مرگ دست بر نمی‌دارم، روی زمین با بردگان غذا خوردن، لباس پشمینه پوشیدن و به کودکان سلام کردن تا اینکه بعد از من سنّت شود.» در کتاب «اخلاق» از ابوالقاسم کوفی نقل شده که گفت: رسول خدا (ص) برای خود از کسی انتقام نگرفت؛ بلکه از آنان که آزارش می‌دادند، می‌گذشت و آنان را عفو می‌کرد.

پیامبر (ص) نیز در روایات مختلف به رفتار و آداب معاشرت خود اشاره کرده است؛ چنان که در کتاب «کافی» از امام صادق (ع) در حدیثی از پیامبر (ص) روایت شده که فرمود: «پروردگارم! به من فرمان داد که مسلمانان فقیر را دوست بدارم.» همچنین در حدیثی از رسول خدا (ص) ‌ نقل شده که فرمود: «جبرئیل از جانب پروردگارم بر من نازل شده و گفت:‌ای محمّد بر تو باد که حسن خلق را بر خود ملازم سازی؛ زیرا که بدخلقی خیر دنیا و آخرت را از بین می‌برد»، سپس آن حضرت فرمود: «آگاه باشید که شبیه‌ترین شما به من کسانی هستند که اخلاقشان از همه نیکو‌تر باشد.»

خداوند بزرگ نیز در قرآن کریم هنگامی که می‌خواهد پیامبر اکرم (ص) را به انسان‌ها معرفی کند، بزرگ‌ترین مدالی را که به برگزیده‌اش می‌دهد، ستایش خلق نیکوی اوست، به طوری که خطاب به آن حضرت می‌فرماید: «انّک لعلی خلق عظیم؛ به راستی که‌ای پیامبر تو به نیکو خلقی آراسته‌ای.»

آداب سفر کردن رسول خدا (ص)

شیخ صدوق در «فقیه» از امام باقر (ع) روایت کرده که فرمود: «رسول خدا (ص) روز پنجشنبه مسافرت می‌کرد.» در کتاب «من لا یحضره الفقیه» روایت شده که رسول خدا (ص) با مؤمنانی که می‌خواستند به مسافرت روند، تودیع می‌کرد و می‌فرمود: «خداوند تقوا را توشه شما قرار دهد و هر خیری را به سوی شما پیش آورد و حاجات شما را برآورد و دین و دنیای شما را نگه دارد و شما را به سوی من سالم برگرداند.»

قطب راوندی در «لبّ الالباب» روایت کرده که رسول خدا (ص) از منزلی به منزل دیگر کوچ نمی‌کرد؛ مگر آنکه در آن دو رکعت نماز می‌خواند و می‌فرمود: «تا برایم به نماز خواندن گواهی دهد.» همچنین از امام صادق (ص) روایت شده که فرمود: ‌ «رسول خدا (ص) در سفر چون از بلندی‌ها سرازیر می‌شد، می‌گفت: «سبحان الله» و چون بر بلندی‌ها بالا می‌رفت، می‌گفت: «الله اکبر». در «کافی» از ابوالحسن (ع) روایت شده که فرمود: «رسول خدا (ص) صبحگاهان از «منی» که حرکت می‌فرمود، از راه «ضب» می‌آمد و هنگام برگشتن از راه میان «معشر و عرفه» بر می‌گشت و به طور کلّی آن حضرت از راهی که می‌رفت، در مراجعت از راه دیگری برمی‌گشت.»

آداب لباس پوشیدن پیامبر اکرم (ص)

غزالی در «احیاء العلوم» در خصوص نحوه لباس پوشیدن رسول خدا (ص) می‌گوید: آن حضرت لباس سبز را دوست داشت، قبایی داشت از سندس که چون بر تن می‌کرد، رنگ سبز آن با سفیدی رنگ آن حضرت نمایی جذّاب و زیبا داشت. اغلب لباس‌هایش سفید بود و می‌فرمود: «زنده‌های خود را سفید بپوشانید و مردگان خود را در آن کفن کنید.»

لباسی که روی همه لباس‌ها می‌پوشید، با زعفران رنگ شده و بسا با‌‌ همان یک لباس با مردم نماز جماعت می‌خواند. چون لباس نو می‌پوشید، لباس‌های کهنه خود را به فقیر می‌داد و می‌فرمود: «هر مسلمانی که برای رضا خدا، لباس‌های کهنه خود را به یک مسلمان بپوشاند، مادامی که آن لباس به تن فقیر است، در ضمانت و نگه‌داری و خیر خداوند خواهد بود، خواه دهنده لباس زنده باشد یا در قید حیات نباشد.» شیخ صدوق در کتاب «خصال» از امام صادق (ع) روایت کرده که فرمود: «رسول خدا (ص) از پوشیدن چیزی که به رنگ سیاه باشد، کراهت داشت؛ مگر در سه چیز: عمّامه، کفش و عبا.»

آداب نظافت و زینت پیامبر (ص)

نظافت و زینت از جمله مواردی بود که پیامبر (ص) برای آن اهمّیت و ارزش بسیاری قائل بود و همواره به دیگران نیز توصیه می‌کرد تا خود را پاک و پاکیزه نگه دارند. حضرت محمّد (ص) عطر را بسیار دوست داشت و اگر عطری به ایشان تعارف می‌شد، خود را با آن معطّر می‌ساخت. در «ذخیر العباد» نقل است که محبوب‌ترین عطر‌ها پیش آن حضرت مشک بود. در «کافی» از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «رسول خدا (ص) بیش از آن مقداری که برای خوراک خرج می‌کرد، به عطر پول می‌داد.»

در کتاب «مکارم» روایت شده که رسول خدا (ص) به حضرت علی (ع) فرمود: «یا علی! بر تو باد که هر جمعه خود را خوشبو کنی؛ زیرا که آن از سنّت من است و تا زمانی که بوی آن از تو استشمام شود، برایت حسنه می‌نویسند.» در کتاب «عروس» تألیف جعفر بن احمد، از رسول خدا (ص) روایت شده که فرمود: «دوستم جبرئیل به من گفت: یک روز در میان خود را معطّر ساز و روزهای جمعه حتماً این کار ترک نشود.»

آداب فراش حضرت محمّد (ص)

طبرسی در «مکارم» گوید: زیرانداز رسول خدا (ص) یک عبا و متّکایش از پوست و بار آن از لیف خرما بود، دیگری نیز از پوست داشت که بار آن از لیف خرما بود و یک عبای دیگر داشت که به هر جا نقل مکان می‌فرمود، آن را برایش دو طاقه فرش می‌کردند. در «مکارم» همچنین نقل است که آن حضرت (ص) گاهی از اوقات روی حصیر می‌خوابید و جز‌‌ همان حصیر چیز دیگری زیرانداز نداشت. در «خصال» از امام صادق (ع) از آباء گرامی‌اش از امام علی (ع) در حدیث اربعماه روایت شده که فرمود: «بیداری آخر شب، باعث تندرستی و خوشنودی پروردگار و در معرض رحمت حق قرار گرفتن است، علاوه بر اینکه تمسّک به شیوه پیغمبران است.»

در کافی از محمّد بن مروان روایت شده که: امام صادق (ع) فرمود: «آیا به شما خبر بدهم، هنگامی که رسول خدا (ص) به بستر خواب می‌رفت، چه می‌گفت؟ من عرض کردم: بلی بفرمایید. امام صادق (ع) فرمود: آن حضرت «آیـ［ الکرسی» را می‌خواند، سپس می‌گفت: «به نام خدا، ایمان به خدا دارم و از طاغوت بیزارم، بار ال‌ها! در خواب و بیداری مرا حفظ فرما.»

سیّد بن طاووس در «فلاح السّائل» از امام هادی (ع) روایت می‌کند که آن حضرت فرمود: «ما اهل بیت موقع خوابیدن چند چیز را رعایت می‌کنیم، طهارت داشتن، صورت بر کف دست راست نهادن، ۳۴ مرتبه الله اکبر، ۳۳ مرتبه سبحان‌ الله، ۳۳ مرتبه الحمدالله و آیه «شهد ان لا اله ‌الّا‌ هو» را تا آخر خواندن، پس هر کس به آن عمل کند، بهره خود را از شب گرفته است. در کتاب «التّهذیب» از حضرت صادق (ع) روایت شده که فرمود: «بر ما باد که نماز شب را ترک نکنید؛ زیرا که سنّت پیغمبران است.»

http://shafaf.ir/fa/news/119612/عطر-مورد-علاقه-پیامبرص

پیامبر اکرم حضرت محمد صلي الله عليه و آله می فرماید:

«انّ الله یحبّ معالی الامور و یکره سفسافها»

وسائل الشیعه، ج ۱۷، ص ۷۳/

خداوند متعال از کارهای بزرگ و امور عالی خوشنود می گردد و کارهای پست و بی ارزش را ناپسند می داند.

و

فرمودند: «من اصبح من امتی وهمته غیر الله فلیس من الله‏»

بحار؛ ج 70، ص 243، ح 12

هر فردى از امت اسلامى، اگر همت روزانه و اهتمام هر بامدادش، چیزى غیر از خداوند باشد، از خدا بیگانه است و چنین شخصى، الهى نمى‏اندیشد و براى خدا كار نمى‏كند و در نتیجه، حشر او نیز با انگیزه موهوم غیرخدایى خواهد بود. (به نقل از آيت الله جوادي آملي - كتاب ولايت فقيه، ص294 )

و

فرمود: «مَنْ أصْبح لا یَهْتمُّ بِأمورُ الْمسلمینَ فَلیْس منهم و من سَمِعَ رَجلاً یُنادی یا لَلْمسلمینَ فَلم یُجبه فلیْسَ بِمًسلمٍ.»

اصول كافی، ج 2 / صفحه 164، حدیث 5.

كسی كه در هر صبحگاه به امور مسلمین همّت نگمارد و در اندیشه كارهای آنان نباشد از آنها نیست، و كسی كه بشنود مردی فریاد می زند و كمك می طلبد و به او كمك نكند مسلمان نیست

"پایان"

           برای دانلود کلیک کنید.

                                  "حرف اول"

خدای من هنگامی که به عفو تو می اندیشم،گناهانم برمن سبک میگردد؛وهنگامی که مؤاخذه تو را یادمیکنم وگناهانم برمن بزرگ وسخت میشود.

     پروردگارااگرتودرنامه اعمالم گناهی راثبت کرده باشی ومن آنرافراموش کرده باشم،باخشم تو چه کنم؟

    ای مهربانترین مهربانان،توبه مرا بپذیر؛ویاری ام کن تا بنده مطیع تو باشم.

                                                       "به نام خدا"

"گوشه ای از اخلاقیات رسول اکرم(ص)"

از پیامبر اکرم(ص) کرامات زیادی مشاهده می گردیده است که در این پست مختصری از آن را برای شما دوستان نقل می کنیم.

او در خواب مثل بیداری آنچه در اطرافش اتّفاق می افتاد درک می کرد.

او همانگونه که از پیش رو می دید از پشت سر هم می دید.

او وقتی در آفتاب راه می رفت سایه نداشت.

او در شب تاریک مثل ماه می درخشید.

او وقتی در شب دست به دعا بر می داشت از نور دستانش اطراف روشن می شد.

او وقتی از کوچه و یا خیابانی عبور می کرد تا مدتی آن کوچه و آن خیابان معطر بود.

بدن مبارکش،عرق نازنینش به قدر معطر بود که هیچ عطری به پای آن در خوشبویی نمی رسید.

او وقتی در آفتاب عبور می کرد فوراً ابری ایجاد می شد و بر سر مبارکش سایه می انداخت و هیچ پرنده ای از بالای سر آنحضرت عبور نمی کرد.

او وقتی آب دهان بر مریضی می زد شفا می یافت و اگر به چیزی می مالید آن چیز برکت می کرد.

او قدرت سخن گفتن به تمام زبانهای دنیا را داشت.

او با هفتاد زبان می نوشت با آنکه استاد ندیده بود.

آنحضرت غالباً دو زانو می نشست و هیچگاه چهار زانو نمی نشست.

آنحضرت به همه مساوی نگاه می کرد و هرگز پای خود را در مقابل مردم دراز نمی کرد.

آنحضرت با هرکس مصافحه می کرد دستش را از دست او نمی کشید تا او دستش را بکشد.

آنحضرت مسواک زیاد می زد و آن را مستحب مؤکد برای امّتش می دانست.

آنحضرت در وقت غذا خوردن به طرف راست و چپ نگاه نمی کرد و سرش پایین بود.

آنحضرت در سخنانش هیچ گاه قسم نمی خورد و بر خلاف حقیقت حرفی نمی زد.

آنحضرت به اهل بیت خود خدمت می کرد و به آنها کمک می فرمود.

آنحضرت هدیه همه را می پذیرفت و ردّ احسان نمی کرد.

آنحضرت بیشتر لباس سفید می پوشید و بخصوص از پوشیدن لباس سیاه خودداری می کرد.

آنحضرت انگشتر به انگشت کوچک راست می کرد.

آنحضرت هیچگاه کاری را که لازم باشد عذرخواهی کند نمی کرد و عذر دیگران را فوراً می پذیرفت.

آنحضرت هیچگاه لباسش بهتر از لباس خدمتگزارانش نبود و با آنها غذا می خورد.

او اکثراً رو به قبله می نشست و بیاد خدای تعالی بود

او همیشه متبسّم بود و با مردم با روی باز حرف می زد و بشّاش بود.

او نمی گذاشت کسی در مقابل او بایستد در حالی که او نشسته باشد.

آنحضرت همیشه خود را معطر می کرد و هیچکس از او بوی بدی استشمام نمی کرد و حتّی سیر و پیاز نمی خورد.

آنحضرت اکثراً به طرف راست می خوابید و دست راست را زیر سر می گذاشت.

آنحضرت کمتر گوشت می خورد و نه شکار می کرد و نه حیوانی را می کشت.

آنحضرت به میهمانی هرکس که او را دعوت می کرد می رفت اگرچه برای خوردن پاچه ی گوسفندی بود.

منبع:کتاب رسول اکرم(ص)صفحه40 الی43